نشست «کودکان بدون سرزمین» که با هدف بررسی ابعاد اجتماعی و حقوقی مهاجرت برگزار شده بود بیش از آنکه محفلی برای گفتگو باشد به صحنه نمایش گسست عمیق و ساختاری بدل شد. این رویداد ناخواسته به یک آزمایشگاه اجتماعی تبدیل شد که در آن بحران چهل‌ساله مهاجران افغانستانی در ایران خود را نه در محتوای سخنرانی‌ها که در شیوه برخورد گفتمان‌ها و زبان‌ها با یکدیگر عریان کرد. تحلیل این نشست ناکامی در ارتباط و بحران «بازنمایی» است؛ جایی که هر صدایی دیگری را به رسمیت نمی‌شناخت و هر زبانی برای دیگری بیگانه بود.